วัฒนธรรมและการเมืองในเกาหลี และสิ่งเหล่านึคือผลที่ตามมาจากนโยบายวัฒนธรรมเชิงสถิติ โดยในปี 2017 อาจเป็นปีที่น่าจดจำสำหรับชาวเกาหลีจำนวนมากเมื่อสะท้อนประเด็นประชาธิปไตยและวัฒนธรรม
การกล่าวโทษประธานาธิบดีอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน (ประธานาธิบดี พัค กึน-ฮเย) หลังจากการชุมนุมใต้แสงเทียนของรากหญ้าที่ได้รับความนิยม เชิงอรรถ 1 มีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับประเด็นนโยบายวัฒนธรรม สาเหตุหลักประการหนึ่งที่ทำให้เธอต้องกล่าวโทษคือการละเมิดสิทธิตามรัฐธรรมนูญ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการตัดทอนเสรีภาพในการแสดงออกผ่านการร่างบัญชีดำทางวัฒนธรรมโดยคำนึงถึงการระดมทุนศิลปะสาธารณะ
การตรวจสอบนโยบายวัฒนธรรมของเกาหลีจำเป็นจะต้องปูพื้นฐานความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมและการเมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านเอกลักษณ์ของชาติ เอกราชของเขตวัฒนธรรมและสถาบันวัฒนธรรม เกาหลีมักถูกเรียกว่าเป็นต้นแบบแห่งความสำเร็จ โดยบรรลุความทันสมัยและการพัฒนาเศรษฐกิจในช่วงเวลาสั้นๆ
อย่างไรก็ตาม ผลกระทบโดยรวมของการปรับปรุงให้ทันสมัยเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันมาก มุมมองที่หลากหลายเกี่ยวกับการเติบโตอย่างรวดเร็วและผลกระทบต่อวัฒนธรรมในภูมิภาคเอเชียได้รับการเน้นย้ำแล้วในฉบับพิเศษของวารสารนี้เรื่อง ‘นโยบายวัฒนธรรมในเอเชียฉบับพิเศษฉบับใหม่นี้ มุ่งเน้นไปที่เกาหลี เน้นประเด็นด้านนโยบายวัฒนธรรมที่ขับเคลื่อน
โดยรัฐมากขึ้น และตรวจสอบขอบเขตที่นโยบายวัฒนธรรมเกาหลีสามารถพิจารณาได้ว่ามีรัฐเป็นศูนย์กลางหรือเป็น ‘นักสถิติ‘ บทความที่นำเสนอจะตรวจสอบแนวคิดของวัฒนธรรม ความสัมพันธ์ระหว่างนโยบายวัฒนธรรมกับประชาธิปไตย และการเปลี่ยนแปลงเชิงสถาบันในสาขาย่อยของนโยบายวัฒนธรรม พวกเขาแสดงให้เห็นถึงผลที่ตามมาของนโยบายวัฒนธรรมที่ขับเคลื่อนโดยรัฐ ซึ่งข้าราชการของรัฐมีอำนาจและอิทธิพลมากกว่าตัวแทนทางสังคมอื่นๆ
จนถึงปัจจุบัน มีการวิเคราะห์นโยบายวัฒนธรรมจากมุมมองของสถิติน้อยมาก ในนโยบายวัฒนธรรมยังไม่ได้รับการกำหนดแนวคิดอย่าง
เหมาะสม ‘สถิตินิยม‘ ขึ้นอยู่กับการตีความที่แตกต่างกันไปในสเปกตรัมทางอุดมการณ์ที่กว้างขวาง และไม่ได้ให้ยืมตัวมันเองอย่างง่ายดายกับความซับซ้อนของภูมิประเทศทางวัฒนธรรม ความแตกต่างในการกำหนดวัฒนธรรมในบริบททางประวัติศาสตร์และระดับชาติที่หาที่เปรียบไม่ได้ยิ่งทำให้การวิจัยด้านนี้ซับซ้อนยิ่งขึ้น
แนวคิดของ ‘รัฐ‘ เองก็เป็นปัญหาเช่นกัน แม้แต่ผู้สนับสนุนที่กำลังมองหาสิ่งก่อสร้างทางเลือกที่ทำให้ตัวเองแตกต่างจาก ‘สังคม‘ หรือ ‘หน่วยงานทางสังคม‘ บางคนพยายามที่จะกำหนดรัฐในลักษณะที่เป็นนามธรรม เช่น ‘โครงสร้างทางอุดมการณ์และวัฒนธรรมร่วมกัน‘ หรือ ‘รูปแบบทางวัฒนธรรมที่เป็นปรากฏการณ์เชิงประจักษ์ที่มั่นคงและมองเห็นได้
ว่าเป็นโครงสร้างทางกฎหมายหรือระบบพรรค‘ (Mitchell Citation1991) ในขณะที่ คนอื่น ๆ ได้พยายามที่จะให้คำจำกัดความที่เป็นรูปธรรมมากขึ้นเช่น ‘ข้าราชการอิสระที่สามารถแยกตัวเองออกจากผลประโยชน์ของสังคมและตลาด‘ (Skocpol Citation1985) จากความแตกต่างเหล่านี้ จึงไม่มีคำจำกัดความเดียวของ ‘สถิตินิยม‘ ที่ถูกนำมาใช้ในประเด็นพิเศษนี้ และผู้มีส่วนร่วมแต่ละคนได้กำหนดแนวความคิดตามจุดเน้นการวิจัยและขอบเขตการสืบค้นของเขาหรือเธอ
สนับสนุนเนื้อหาโดย ทางเข้า ufabet ภาษาไทย